MVO moe

Nooit gedacht dat het mij zou overkomen, maar ik ben een beetje MVO moe.
Weet niet wat het is, het begon volgens mij een paar weken geleden. Als ik er zo over nadenk was het misschien wel tijdens mijn vakantie in Frankrijk. Ik liep daar over de markt en horde niemand over spaarlampen en zo. Ook niet over MSC gecertificeerde vis of bioworstjes. Niets van dat alles. En terwijl ik zo naar de lokaal gebrouwen appelcider keek, en het tafeltje met verse eieren van een dametje met een leeftijd van ergens in de drie getallen, leek alles zo vanzelfsprekend. Ik heb dat een keer eerder in m'n leven gehad, toen ik de kans had om te gaan duiken bij een groep eilanden waarvan ik de naam geeneens durf te noemen, zo cool was het. Darwin speelde er met vinkjes in ieder geval. Toen ik daar in het water lag op een meter of 5 diepte aan het einde van m'n duik, werd ik omringd door een enorme school tonijn en kwam er nog even een zeeleeuw langs om wat bellen te blazen tegen m'n masker. Weet nog goed wat ik toen dacht; 'goh, ooit was elke zee zo vol met leven'. Sindsdien eten mensen niet meer relaxed sashimi als ze naast me zitten, maar dat terzijde.

Op die markt in Frankrijk voelde 'duurzaamheid' niet als iets aparts, als iets waar je zo snel mogelijk over moet communiceren, noch als iets waar je toch heel snel allerlei werkgroepen voor moet oprichten om spaarlampen in de gang te krijgen en mensen een minder belastende lease-auto te laten kiezen. Nee, het was gewoon vanzelfsprekend.

Misschien ga ik te snel hier, maar dat zelfde gevoel heb ik dus de laatste weken elke keer als ik met iemand zit te praten over 'duurzaamheid' in zijn of haar bedrijf. Volgens mij trappen we namelijk in dezelfde val als tijdens de internethype, waar ik op een later moment nog wel eens op terug zal komen. Internet is tegenwoordig net zo goed door de complete bedrijfsstrategie verweven als 'duurzaamheid' over een decenium ook zal zijn. Volgens mij zijn de winnaars van morgen dus de mensen die vandaag al kijken naar de vanzelfsprekendheid van diezelfde 'duurzaamheid'. Maar daar ga ik weer, ik kan 'duurzaamheid' tegenwoordig alleen nog maar tussen aanhalingstekens schrijven, want elke keer als je er over begint, wordt er weer gezeverd op wat dan in hemelsnaam de definitie er van is. Niet zo makkelijk, als je je bedenkt dat bij de laatste telling er al dik 1100 verschillende definities bestaan. Sarriel Taus van Fifteen noemde het laatst bij een panelgesprek van de Stichting Sociaal Ondernemerschap waar wij beide voor waren uitgenodigd het 'je burgerplicht als ondernemer'. En als ik een grote gemene deler moet noemen tussen alle ondernemers die ik momenteel zie als succesvolle ondernemers, dan zie je elke keer weer die vanzelfsprekendheid terugkomen.

'Makkelijk gezegd', hoor je dan vaak als verwijt, 'jouw tent kon vanaf de eerste dag op die manier aan de slag'. Maar er is nog iets makkelijkers, en dat is je te verschuilen achter de granieten muur van het verzet tegen verandering. Want in mijn ogen kan elk bedrijf z'n manier van werken heroverwegen en daarmee een duurzame winst bewerkstelligen.
Gewoon door er mee te beginnen.